Mathieu Lobelle

Ik onderzoek in mijn werk grenzen: de grens tussen leven en dood, de relatie tussen natuur en cultuur, tussen de geschiedenis en het heden waarbij dikwijls de mens als centraal gegeven in vraag wordt gesteld.
De beelden in mijn werk vinden meestal hun oorsprong in de persoonlijke of het collectieve geheugen, gerelateerd aan een hedendaagse problematiek.

Er zijn een aantal beelden die in wisselende gedaanten terugkeren:het landschap, het huis: compact en gesloten als metafoor voor de menselijke natuur, het zijn, de figuur, uitgebeeld als een sculptuur herleid tot het essentieel herkenbare: de mens die zich tevergeefs probeert los te wrikken uit zijn geschiedenis want Les Traces Humaines zijn roodgekleurd.

Ook het crematorium maakt hierop allusie, niet enkel in de letterlijke zin, maar het verwijst ook naar het abstracte en onvatbare van het element tijd dat zich manifesteert in de persoonlijke en collectieve herinnering. Eenvoudige weergaven van alledaagse objecten dragen soms een donkere kern in zich en confronteren met onmacht en OBSTRUCT.
En de kunstenaar bekijkt vanuit het “Observatorium” en rapporteert in zijn parallelle wereld.